Kiedy dwa lata temu rozpocząłem eksplorację wszystkich płyt z 1977 roku bez spoglądania na gatunek, poznałem dwa zespoły, które były dla mnie jak zderzenie planety z meteorytem. Na tyle silne, że zmieniły trajektorię tej pierwszej.
Te grupy to Chicago i Steely Dan. Obie grają muzykę, którą najuczciwiej będzie zakwalifikować do nurtu AOR– skrót angielskiego terminu adult-oriented rock, czyli muzyki skierowanej do dorosłego słuchacza ignorującego modne trendy.
Przemierzanie przez dyskografie obu grup zajęło mi pół roku albo i więcej. Chicago na pewno zasługuje na osobny wpis, bo dla mnie historia tej grupy (świetny dokument na Netflixie) to niesamowita podróż muzyczna. Pod warunkiem, że jest się po 40-tce :)
A jak zmarł Terry Kath?
- Ten pistolet nawet nie jest nabity, spójrzcie! Przyłożę go sobie do głowy i strzelę!
Bez dwóch zdań, Steely Dan to jest najważniejsza grupa jaką odkryłem w ramach poszukiwań według roku 1977. Dodatkowo Aja to jest szczytowe osiągnięcie panów Fagena i Beckera. AOR i jazz-rock. Zakochałem się we wszystkich płytach. I nie żałuję, że tak późno. Wcześniej byłem po prostu za młody na taki kawałek trudnej muzyki.
Co za set! Chicago, potem Steely Dan, a teraz Billy Joel. To już dwa lata jak zebrałem całą dyskografię tego Pana i zrozumiałem dlaczego sprzedał tak gigantyczną liczbę płyt. Mam jednak wrażenie, że gdybym żył w 1977 roku to przeszedłbym obok wszystkich trzech płyt z tego wpisu. I pewnie wróciłbym do nich 20-lat później z 40-tką na karku i dopiero wtedy odkrył w jak cudownych czasach żyłem. Tak samo jak z perspektywy dnia dzisiejszego potrafię stwierdzić, że w cudownych muzycznie czasach się urodziłem. Czasach anarchii. Czasach bez żadnej muzycznej dominacji.
CZĘŚĆ 7
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz