Kącik biegowego melomana: Van der Graaf Generator - World Record

Gdybym miał wybrać tylko jednego artystę, z którego twórczością dałbym się wywieźć na bezludną wyspę decyzja byłaby prosta: Peter Hammill i jego Van der Graaf Generator. Ten zespół to moja prywatna ikona. Akcpetuję wszystko i w każdej formie, co nagrał Peter Hammill. Mam komplet jego płyt na winylach. Płyty CD kiedyś na wszelki wypadek kupowałem w dwóch egzemplarzach. Byłem na jego solowych koncertach (Bydgoszcz i Berlin) oraz na VdGG (Bydgoszcz). Do dziś nie mogę sobie wybaczyć, że podczas przeprowadzki zaginęła mi pamiątkowa koszulka z tego ostatniego koncertu, a była to jedyna koszulka jaką kiedykolwiek kupiłem sobie na koncercie. Podsumowując: jestem bezkrytycznie oddanym fanem.

Peter Hammill to poeta. Poeta słowa, poeta głosu i poeta muzyki. Nagrał kilkadziesiąt płyt solo i z zespołem przez ostanie 45 lat. Nie jestem w stanie rozsądnie polecić kilku jego płyt. Są tak różne, że każdemu polecałbym co innego. Gdybym miał wybrać swoją ulubioną - nie potrafiłbym.

Jezeli chodzi o VdGG i bieganie podchodzę do tematu bardzo ostrożnie. W końcu to moja ikona. Nie jest tak, że każda muzyka, której słucham trafia na łamy kącika biegowego melomana. Często coś mi nie podchodzi i po prostu o tym nie piszę. Tym bardziej bałem się jak zareaguję na mojego ukochanego Petera Hammilla.

Płytę World Record noszę ze sobą w pamięci telefonu od kilku tygodni. To nie jest klasyczna płyta Hammilla ale trochę inna niż wszystkie. Nie jest tak charakterystyczną mieszanką artrockowego instrumentarium i głosu wyśpiewującego najgłębsze uczucia jaki znam z innych płyt VdGG. World Record to płyta nagrana w trochę luźniejszej formie.

Biegnąc drugie kółko 8-kilometrowej pętli po Wituni z Ryszardem Kałaczyńskim bijącym rekord Guinessa postanowiłem przebiec je ze słuchawkami. Założyłem na uszy Seinnheisery, które z jednej strony perfekcyjnie spełniają rolę nauszników w dni kiedy temperatura schodzi poniżej zera, a z drugiej dają szansę na chwilowe odcięcie się od otoczenia. Spojrzałem na kilkadziesiąt plyt jakie przygotowałem sobie na zimę i jednosekundową decyzją włączyłem World Record. Na okładce mamy kulę ziemską połączoną z płytą winylową. World Record. Zapis swiata. Ale też nomen omen rekord... Ta przypadkowa gra słów swietnie wpisała się w jeden z serii codziennych maratonów, którymi Rysiu zamierza pobić rekord Guinessa.

World Record to płyta czterech utworów i jednej przedziwnej suity: Meurglys III (The Songwriter's Guild). 20 minut niespotykanego jak na rock progresywny powolnego kołysania nasączonego gęstym brzmieniem organów hammonda i rytmem basu i perkusji przywodzacym na myśl reagge. Nie znam żadnej innej kompozycji, o której mógłbym powiedzieć, że brzmi jak progresywne reagge :) Do tego wszystkiego mamy jeszcze na końcu dłuuuugie ale oszczędne w popisy solo na gitarze. Zazwyczaj Hammill wyrywał uczucia ze swoich strun głosowych. Tutaj zrobił to z gitarą. Rzadko kiedy po 20 minutach słuchania jednego utworu jedyne o czym myśle, to dramatycznie NIE chcę aby się kończył.

Jak się biegło z World Record - Van der Graafów? Znakomicie. Perfekcyjnie nie do rytmu. Z pełną duszą. Tak jak kocham. Wiem już, że mogę odważniej sięgnąć po resztę dyskografii na biegowe ścieżki.