Pierwsze wiosenne odwodnienie

Czy też tak macie, że konając z pragnienia postanawiacie docisnąć do domu, bo nie chce Wam się rozmieniać 50 PLN aby drobniaki irytująco nie obijały się w kieszonce? Ja tak mam :)

Będę pisał krótko, bo żona mnie goni do roboty. Właśnie na własnej skórze dowiedziałem się, że jest już całkiem zaawansowana ciepła wiosna. Miałem zrobić przyjemne lekkie 30 km, podobnie jak w zeszłym tygodniu z przyspieszeniem na końcówce i podbudowaniem morale, że mimo swojej formy, wagi, wieku, 30 kilometrów spokojnym tempem łykam na samej wodzie przed śniadaniem.

Wczoraj wieczorem próbowałem namówić jeszcze Michała i Dominika, ale... Dominik oświadczył, że sobie zaplanował, że w sobotę o 7 rano będzie robił PITa i nie pobiegnie. A Michał, jak to Michał, powiedział, że będzie punktualnie albo wcale. Wiadomo co to oznacza :) Poprosiłem go tylko aby nie robił mi płonnych nadziei i po przebudzeniu złożył na messengerze oświadczenie woli, że wstał i będzie biegł.

Obudziłem się o 6:45. Kręciłem się po domu czekając na michałowe oświadczenie woli. Niestety. O 7:30 wybiegłem sam. Pożywiony jajkiem sadzonym na duszonych warzywach. Do plecaka schowałem okrągłe 0,7 wody. Włączyłem Closer - Joy Division i pobiegłem zobaczyć morze. Miałem jeszcze nikłą nadzieję, że na skrzyżowaniu Łostowickiej i Kartuskiej spotkam uśmiechnięte lico Michała, ale stał tam tylko pijak w jednej skarpetce.

Biegło się sympatycznie, spokojnie, ale czułem, że robi się coraz cieplej. Systematycznie podpijałem wodę z bidonu i zastawiałem czy już zdjąć jedną warstwę czy jeszcze nie pora? W dobrym nastroju dobiegłem do mola w Brzeźnie. To był 15 kilometra trasy. Dokładnie połowa. Zameldowałem osiągnięcie celu i poprosiłem o pozwolenie na powrót do bazy*

[*chodzi o to, że kiedyś wykopali na wykopie mój test słuchawek Sennheiser HD 201 i trochę mnie obśmiali jako człowieka choinkę, który w wielkich słuchawkach przed bieganiem prosi o pozwolenie na start]

Powrót z Brzeźna był dalej sympatyczny i spokojny. Słuchałem Obscured by Clouds - Pink Floyd i popijałem wodę.... popijałem... i ... jakieś 9 km przed domem zobaczyłem dno w bidonie. A pić się chciało jak cholera, sklepów dookoła pełno, w kieszeni 50 PLN. Ale przecież jak je rozmienię to będą mi drobne brzdąkać!!

Chyba nawet przestałem się pocić, tylko pokryłem solą. Tempo spadło o minutę i normalnie zaczęło mnie odcinać... Do domu jeszcze 5 km - dam radę - pomyślałem przebiegając obok kolejnego spożywczaka.

Podbiegałem i przechodziłem do marszu. Energii zero. W ustach sucho. Podobnie czułem się na Niepokornym Mnichu rok temu. Zmylono mnie z częstotliwością punktów z wodopojem i przez dwie godziny walczyłem z pragnieniem wygrzebując ostatecznie stary śnieg spod gałązek świerków. Mnicha ostatecznie zawaliłem. Opisuję to tutaj.

Kiedy w końcu doczłapałem się do drzwi i już czułem zimną wodę w ustach, wizualizowałem sobie jak przysysam się do kranu na kilka minut... BUM! Drzwi zamknięte, a za drzwiami szumi odkurzacz. Naciskam dzwonek i walę w drzwi chyba ze 3 minuty! Mam ochotę położyć się na schodach i lizać zimne płytki. W końcu udaje mi się wejść do domu...

Staję z ciekawości na wagę. Straciłem 4 kg.

Wniosek jest jeden. Mamy już prawdziwą wiosnę. Skończyło się wybieganie na 3-4 godziny z jednym bidonem. No chyba, że Dominik, on poi się słońcem i wiatrem i nawet na 30 godzinnym Łemko wypił tylko pół bukłaka. Ja nie jednak zostanę przy wodzie.