Dzień 24 - Automatyka i mechanika

Schudłem kilka kg od kiedy biegam według planu. Nie jest to jeszcze 7 z przodu, o tym z pewnością bym się pochwalił w osobnym wpisie, ale biję swoje własne rekordy. Próba jednoczesnego zrzucania wagi i trzymania się ostrego (jak dla mnie) planu treningowego to trochę takie balansowanie na bardzo wąskiej granicy tolerancji. Zupełnie jak w Czarnobylu. Za bardzo zjadę w dół z dietą => będę męczył się na treningach. Z drugiej strony będę dostarczał tyle kalorii ile spalam => nie zobaczę talizmanu na wadze zaczynającego się cyfrą "7".

W przypadku treningu plan jest mega prosty. Robię Książkiewicza i nie zastanawiam się nad niczym. Co najwyżej obserwuję i zapisuję w dzienniczku dni które mnie męczą i dni, kiedy rwę do przodu jak jeżozwierz w Toskanii.

W przypadku diety - wszystko jest w mojej głowie. Stawiam na to, co się sprawdziło, czyli mój ulubiony flexitarianizm. Dieta oparta na strączkach, kaszach i warzywach/owocach. Ale od czasu do czasu indyk czy ryba nie są niczym złym. No i jeszcze ciasto ze śliwkami upieczone przez moją żonę nie jest niczym złym :)

W przypadku głowy - ciągle multum wątpliwości. Nie boję się ciśnienia w balonie. To już nie ma znaczenia. Kto ma wiedzieć, że nakręciłem się na łamanie trójki ten wie. Kto ma trzymać kciuki ten będzie trzymać, a kto się uśmiechnie do 3:01 ten się uśmiechnie. To nie zmieni mojego nastawienia.

Wątpliwości są wciąż te same. Realizacja planu nie daje gwarancji. Moje marzenia oparte są o bardzo niewielki margines błędu. Czasami myślę, że tego marginesu po prostu nie ma. Szykuję się na 2:59:59 i nawet jedno błahe potknięcie zamienia plan  w 3:01.

A teraz kartka z dzienniczka. Ostatnią skończyłem tak:

Dzień 17. Idę zrobić podbiegi w słońcu.

a potem było tak:

Dzień 18. Najbardziej stresują mnie czwartki. Bieg ciągły w II zakresie. Tym razem 10 km czyli mniej niż 1/4 maratonu w tempie maratońskim. Czemu się tego boję? Może dlatego, że jakakolwiek niemoc przy tym tempie rozbiła by moje morale? Przecież czasem zdarzają się takie dni, kiedy nic nie wchodzi jak powinno. Tym razem jednak weszło bardzo poprawnie, choć byłem trochę wymęczony kibicowaniem na trasie Maratonu Solidarności.

Ten najszybszy kilometr najprawdopodobniej zrobiłem częściowo z Piotrem Smalcem, który na tym samym okrążeniu trenował 1000-metrówki.

Dzień 19 - wolne.

Dzień 20 - interwały na parkrunie (opisałem je osobno)

Dzień 21 - długie wybieganie, starałem się trzymać tempo ~5:00 przez 24 km. Minęło szybko. Słuchałem podcastów do nauki angielskiego i dwa razy spotkałem Baranowskiego, co sobie robił 1000-metrówki. Nie pogadaliśmy, ale było miło i kurtuazyjnie. Zjadłem dwa żele z Lidla, ale nie bardzo wiem co mam oceniać w żelach. 24 km w tempie 5:00 mógłbym też zrobić na szklance wody.

Dzień 22 - easy, easy i kilka interwałów. Fajny trening, jak biegałem bez planu to sam sobie bardzo często robiłem takie intuicyjnie. Na małym bajorku ilekroć mijałem biegającą w przeciwnym kierunku Adrianę, to jakoś się tak bardziej prężyłem i trochę przyspieszałem. W końcu moje "easy" doszło do 4:30 min/km a nogi aż prosiły się o te interwały. W szybkich odcinkach interwałów rozpędzałem się do 3:10 min/km i byłem niewyhasany jak zając. Mega pozytywny trening.

Dzień 23 - easy 12 km. Mam pewien niepokój, który trochę rozwiał w dzisiejszym wpisie poranny biegacz. Wg planu easy to ~5:10 min/km. I czasem faktycznie tak jest. Ale czasem, kiedy nie patrzę na zegarek, easy zaczyna się już na 4:30. Nogi lecą jak sprężyny, oddech spokojny, miarowy, gdybym miał z kim rozmawiać, to bym rozmawiał, pełna kontrola nad techniką, chęć przyspieszenia hamowana rozsądkiem. A kilometry lecą pomiędzy 4:25 a 4:45. Czuję się easy jak w niedzielny poranek. Ale czy to nie jest łamanie planu?

Dzień 24  - easy 8 km + 10 podbiegów + 2 km. No i się doigrałem. Tempo 5:10 min/km ale czemu moje Altry są z ołowiu? Przyjemność na poziomie zero. R.E.M. w słuchawkach to najlepszy element tego treningu. Po 4 km po prostu się zatrzymuję. Włączam pauzę w endomondo, słucham R.E.M. i patrzę się bez sensu na zachód słońca. Jestem zmęczony. Gdyby nie plan, to poszedłbym do domu, ale mam przed sobą jeszcze kilka km biegu i 10 podbiegów. Odpoczywam może 5 a może 15 minut. Zaczynam biec dalej, w tym samym tempie, ale już jakby lepiej, lżej. Podbiegi robię bez problemu. Nie liczę ich, nie umieram, choć wbiegam całkiem żwawo. Ostatecznie zamiast 10 robię 11.

jutro dzień 25.... bieg ciągły.... czy ponownie będzie strach a potem euforia?