Powięź bez tajemnic

Galaktyka przysłała mi kilka tygodni temu książkę. Inną niż te, do których przywykłem. Nie ma tutaj historii upadku i wzlotu, nie jest to książka, która przyczepia do naszych pleców husarskie skrzydła, daje motywacyjnego kopa i wyrzuca na podwórko aby biec przed siebie jak Rich Roll, Dean Karnazes, Shane Niemeyer czy legendarny Scott Jurek. Ta książka dużo bardziej przypomina mi pozycję, którą lata temu podebrałem z półki mojej siostry, wtedy jeszcze studentki medycyny. Mam na myśli Stulecie Chirurgów - Jürgena Thorwalda. Powięź bez tajemnic jest jakby kolejnym rozdziałem tej zbeletryzowanej historii odkryć medycznych XIX wieku. Tyle, że dopisanym w XXI wieku i dotyczącym organu, który dopiero niedawno został uznany właśnie za organ.

Cytując Wikipedię: Powięź to błona zbudowana z tkanki łącznej włóknistej zbitej, której zadaniem jest zewnętrzna osłona poszczególnych mięśni, grup mięśniowych i całej warstwy. Powięzi utrzymują w jedności całe ciało tworząc sieć otulającą i napinającą poszczególne jego elementy.

Książkę Davida Lesondaka nie czyta się na jeden raz. Czasami bardziej sprawia wrażenie podręcznika, który przyswaja się fragmentami rozdziałów i zapamiętuje wiedzę. Choć bardzo ciekawie oddaje rys historyczny jak tytułowa powięź zyskiwała rangę narządu, to jednak najbardziej zapamiętywalne są dygresje o tym dlaczego człowiek potrafi rzucić kamieniem ponad pięciokrotnie dalej niż małpa, albo jak 5 minutowe ćwiczenia stopy sprawią, że zrobisz o kilka cm głębszy skłon.

Główny wniosek jest jednak taki, że na wszystko co dzieje się w naszym organizmie trzeba patrzeć holistycznie. Piękny truizm, ale tak samo jak Bruce Lee rozpoczyna swój zabójczy cios ręką od końcówki palca u nogi tak samo każda zła i dobra rzecz jaka dotyka nasz organizm jest połączona siecią powięzi w jedną, kompletną całość.

Jak to wszystko ma się do biegania?

W ciągu ostatnich dni zwróciłem uwagę na dwie rzeczy:

• W serwisie bieganie.pl rzucił mi się w oczy artykuł (plus świetna dyskusja na forum), w którym Yacool uczył swoich podopiecznych biegać jak strusiokangury. Dosłownie - filmik pokazywał dwóch biegaczy podskakujących przed 20 minut :) Niby trochę śmieszne, ale nie jest to niczym innym niż trenowaniem powięzi aby energia kinetyczna jak najmniej była hamowana, a jak najbardziej poprzez sprężystość tkanek ponownie zamieniana w ruch. 
• Poranny Biegacz, któremu z całego serca kibicuję przeżywa smutny stan niebiegania jako pokłosie kontuzji po zmianie techniki na taką, która ma korzystać z energii magazynowanej w powięzi. Antoni, pewnie już dotarłeś to tej książki, ale jeżeli tego jeszcze nie zrobiłeś - szczególnie Tobie ją polecam.