Misiu wygląda dobrze, Misiu biegnie 240 km...

- Misiu wygląda dobrze - powiedział Dominik.

Spotkałem Dominika biegając swoje wieczorne kółka dookoła zbiornika. W sumie spotkałem nie tylko Dominika, bo wcześniej minąłem ekipę Gdańsk Południe na Start oraz Adama Baranowskiego z małżonką joggingujących się na naszym gdańskim Iten. W słuchawkach leciał debiut Tool, płyta Undertow. Aby posłuchać Toola w trakcie biegania trzeba wykazać się szczególną chęcią, bo ten zespół kontestuje wszelkiego rodzaju streamingi i nie uświadczy się ich ani na Spotifaju ani innym Tidalu. Trzeba wziąć oryginalną płytę CD z 1993 roku, zrippować do mp3 i wrzucić na iTunes. Spotkałem też moją własną małżonkę z trójką naszych dzieci i na 20 minut zatrzymałem się na placu zabaw asystując na zjeżdżalni :)

Kiedy kończył się 6 kilometr mojego treningu (pierwszy po przerwie na huśtawkę) przyłączyłem się do Dominika, który właśnie kończył swój mocny interwał.

- Misiu wygląda dobrze - powiedział Dominik.

Podkreślam to jeszcze raz. Powtarzam do zdanie. Bo to jest najważniejsze zdanie tego dnia, a także dnia jutrzejszego i pojutrzejszego. Być może jest to najważniejsze zdanie tego miesiąca a może i całego roku. Michał Joszczak stanął na starcie Biegu 7 Szczytów na Dolnośląskim Festiwalu Biegowym. Dwa lata temu ten bieg ukończył Janek Pobłocki (oczywiście ukończyło więcej zawodników, ale Janek jest z Gdańska i Janka znam). To było coś co wyrwało się poza granice wyobraźni postawioną przez Łemko 150. W tym roku poza Michałem wyzwanie podejmuje jeszcze 236 innych zawodników. Michał nie będzie sam. Z Michałem biegnie Piotr Skraburski, szara eminencja trójmiejskiego ultra. Na co dzień skromny, ale na trasie prawdziwa maszyna do zabijania kilometrów.

19 lipca 2018 godzina 18:00 - 0 km

Wystrzał startera z Lądka Zdroju padł dziś o 18:00. Dziś jest czwartek. Chłopaki na trasie zostaną do soboty. Pogoda chyba sprzyja. Popadał deszczyk, ale nie ma żadnego huraganu. W nocy będzie 15 stopni, w dzień 22-25 stopni. Trochę za ciepło, ale Michał w przeciwieństwie do Dominika umie pić. Będę śledził ten bieg z wypiekami na twarzy. Z ciekawością większą niż finał mundialu w Meksyku (Argentyna - Niemcy 3:2) czy Tour de France w 1993 roku kiedy Jaskuła był królem Polski i Francji. Tak samo jak śledziłem Waldka Misia na Grani Tatr, Piotra Pelplińskiego na UTMB czy Andrzeja Zyskowskiego na Spartathlonie. (pytanie: Co łączy wszystkich wspomnianych Panów? odpowiedź: ukończyli legendarny bieg Tricity Ultra i są posiadaczami kolekcjonerskiej naszywki).

* * *

19 lipca godzina 22:30 - 26 km

Będę starał się w miarę możliwości uzupełniać ten wpis o nowości z trasy. Może nawet uda mi się uzyskać komentarz samego Michała :) Ale tego nikt nie wie...


20 lipca, godzina 7:20 - 64 km

Uff ufff ufff. Michał wybiegł z pit-stopu na 64 kilometrze. Limit zamyka się tutaj o 8:00, więc było już trochę niebezpiecznie. W punkcie spędził około 40 minut. Ja patrzyłem na tę stojącą w miejscu kropeczkę i nerwowo chodziłem po pokoju. Wbiegł co prawda z zapasem niemal 1,5 godzinnym, ale nie byłem pewny czy maty są na wejściu czy wyjściu z punktu. 

W sumie nie śpię od 5 rano. Oczywiście pierwsza rzecz jaką sprawdziłem po przebudzeniu to endomondo. Emocje zmienne. Na początku wydawało mi się, że jest bardzo dobrze i wszystko pod kontrolą. Ale chwilę później zaczęło mi się nie zgadzać pokrycie trasy oficjalnej z GPX'a organizatora z trackiem, który wypuszcza endo Michała. Punkt odżywczy w Długopolu-Zdrój to według organizatorów 64 kilometr trasy, zaś na endo pokazuje już 71 km. Telefony tak mają, że często nie są precyzyjne w górach. Na szczęście i Michał i Piotr mają dobre zegarki, więc na pewno świadomość pozycji i prawdziwego kilometra na ścieżce mają dobry.

Od Michała nie mam żadnych informacji. I absolutnie ich nie oczekuję, bo Michał ma się skoncentrować na walce z dystansem i czasem, a nie pogaduszkach. Jednak trochę się niepokoję tym niewielkim buforem wypracowanym nad limitem. Jeżeli to jest jego taktyka - to przyznam szczerze, że będę bił pokłony do samych stóp. Ja znam Misia od strony niewyhasanego zająca, który rozpoczyna Sudecką 100-kę rok temu w tempie pierwszej 10-tki najszybszych ale baterie starczają do 72 km. Dzisiaj jest z Michałem Piotr.

Kibicujemy dalej!!

A tutaj GPX od organizatorów:

20 lipca, godzina 13:50 - 100 km

Trochę się zacząłem martwić. W okolicach 80-tego km Michał zniknął z Endomondo. Na szczęście po dwóch godzinach pojawił się ponownie. Pewnie brak zasięgu albo nieustawiony czeski roaming. W końcu kiedyś to i tak nastąpi, nie podejrzewam, że biegnie aż tak obładowany powerbankami, że ładuje równocześnie i zegarek i telefon. Wtedy trzeba będzie przejść wyłącznie na pomiary z punktów.

W każdym razie kiedy w końcu się pojawił obserwowałem jak dochodzą z Piotrem (a może sam? tego nie widać ze śladu) do puntu u naszych południowych sąsiadów pod nazwą Masaryk Lodge. 

Z góry jak dochodził wyglądało to tak:

Na punkt wszedł z czasem 19:49:52, dosłownie 2 minuty po Piotrze. Chłopaki mają 70 minut zapasu do limitu... Jeszcze tylko jeden przystanek i ... przechodzimy na drugą stronę kartki z trasą i limitami :)

20 lipca, godzina 16:30 - 112 km

Pół godziny przed limitem. Ponad to kilka minut za Piotrem. Dominik mówi, że teraz to już będzie pasmo kryzysów i wzlotów. Bieg siedmiu kryzysów. Ale poddał też tezę pod dyskusję, że może to jest celowe stałe tempo a limity z czasem będą się wydłużać. Sprawdźmy to...

A8 --> 18 km w 3 godziny = 6 km/h
A9 --> 15 km w 4 godziny = 3,75 km/h
A10 --> 3 km w 3 godziny = 1 km/h
A11 --> 22 km w 4 godziny =5,5 km/h
A12 --> 21 km w 5 godzin = 4,2 km/h
A13 --> 12 km w 3 godziny = 4 km/h
A14 --> 12 km w 3 godziny = 4 km/h
A15 --> 13 km w 2 godziny = 6,5 km/h
Meta --> 12 km w 2 godziny = 6 km/h

Czyli Dominik na rację. Joszczak musi dotrzeć do A9 i jeżeli nie pójdzie w kimę, to dostaje gratisowe ponad 2 godziny.

Teraz trzymamy kciuki aby zmieścił się w A8 przed godziną 20-stą. Na szczęście do A8 czyli do Kudowy-Zdrój jest z górki. Da radę :)


20 lipca, godzina 20:50

Kiedy wychodziłem z domu około 20:00 rzuciłem okiem, że są właśnie na 130 km. 23 minuty przed czasem. Myślę sobie, że super, że jeszcze jeden etap i zyskają extra 3 godziny. Chwilę rozmawiam z Dominikiem, że fajnie to chłopaki wymyśli - początek na 40% i teraz rura!

O 20:50 dostaję wiadomość na messengerze. Trochę smutną, trochę przepełnioną ulgą.

"Skończyliśmy na 130 km i to z dużym bólem. W nocy od startu do 4 rano padało non stop a na koniec lało. Zrobiła się Łemkowyna w połączeniu ze śliskimi skałami. A nad ranem wyszło słońce i temperatura wzrosła i stopy wszystkim się zaparzyły :-/ Mi pękła skóra na obu stopach dosyć głęboko. Piotrowi też. Na 64 czekaliśmy na suche skarpety i ratowaliśmy się sudokremem. Na ostatnim pkt przed 130 chciałem już zostać bo zostało 3 h na 18 km i myślałem że nie dam rady, ale wysmarowali mi stopy i wyłączyłem w głowie pojęcie bólu i mieliśmy z Piotrem z górek po 5 min z kawałkiem na km. I żal jest bo sił jest mnóstwo na bieganie a po prostu nie mogę"

 

Dzięki Michał, dzięki Piotr, za te 24 godziny emocji, które mógł przeżyć taki kibic tego niszowego sportu jak ja :)

A do rana trzymamy kciuki za Hanię i Janka!

* * * * THE END * * * *