piątek, 30 października 2015

Biegacz vs Pizza


Dean Karnazes w swoje książce Ultramaratończyk w pewnym sensie postawił pizze na piedestale. Kiedy myślisz o Deanie masz przed sobą uśmiechniętego greka zamawiającego w nocy pizzę z zegarkiem w ręku określając dostawcy na jakiej dokładnie przecznicy będzie kiedy pizza wyjdzie z pieca. W 50 maratonów w 50 dni jeden z rozdziałów poświęcił na wytłumaczenie się z techniki jedzenia pizzy w trakcie biegu. Pizza musi być na cienkim cieście, najlepiej hawajska, zwinięta w ruloniki i jedzona jak tortille.

czwartek, 29 października 2015

Ile kosztuje biegacz ultra?

Od biegu Łemkowyna Ultra Trail 150 minęło kilka dni, a wymięty numer startowy i medal wciąż leżą na środku stołu w kuchni. Te wspomnienia są zbyt świeże aby trafiły od razu na wieszaczek/do szuflady. Stan, w którym jestem to ciągłe, totalne otępienie. Zacząłem już normalnie funkcjonować, chodzę bez stękania, podbiegam nawet kiedy trzeba, chodzę do pracy, wożę dzieci do szkoły a po szkole pilnuję aby odrobiły lekcję. Ale co jakiś czas zatrzymuję myśli i mówię sam do siebie: "Fuck yeah!! Zrobiłem to!!"


Do tej pory racze unikałem wpisów o sprzęcie. Kiedyś skrobnąłem coś o odzieży z Tchibo oraz epitafium dla moich Asicsów. Dla mnie najważniejszym elementem wyposażenia biegacza są słuchawki. Reszta ma nie przeszkadzać, ewentualnie pomóc dotrzeć do mety. Wiem, że im droższy sprzęt - tym najczęściej lepszy. I na pewno liczy się to kiedy walczysz o czołowe lokaty, ale czy dla zawodników częściej kontrolujących limity na punktach jest to aż tak istotne?

Istotne jest na pewno, dla mojej żony, której ulubionym blogerem jest Michał Szafrański. Grazia, to dla Ciebie :)

środa, 28 października 2015

Łemkowyna Ultra Trail 150 - relacja z wyprawy


Wrzuć do garnka z błotem pół worka halucynacji, przypraw kłaczkiem z sierści niedźwiedzia, dorzuć trochę słońca, trochę wichury i dwadzieścia garści nocy, na oknie postaw zapalony znicz i zaproś do stołu trupę cyrkowców rodem z Toda Browninga. Panie i Panowie, tak smakuje Łemkowyna 150.

sobota, 17 października 2015

O tym jak zrobiłem Dominika w jajo


Ze snu wyrwał mnie dzwonek domofonu. Jeden sygnał. Zerwałem się z łóżka. Była godzina 7:07. Myśli skłębiły mi się w głowie. Pobiegłem do okna, na dole stał Dominik z plecaczkiem, gotowy do biegu nad morze i z powrotem. Jakieś 30 km. Tyle, że wczoraj poczułem, że mam już w tym tygodniu 40 km i nie koniecznie rozsądne będzie dokręcanie kolejnych 30 km na 7 dni przed startem sezonu... ba... startem życia - Łemkowyną Ultra Trail 150. Niestety nie byłem precyzyjny w komunikacji i bardzo na okrętkę chciałem się wyłgać z porannego biegu.

Na co dzień nie używam budzika. Może to głupie, ale jakieś 30 lat temu przeczytałem w jakiejś książce, że w nocy nasze ciała astralne podróżują poza ciałami fizycznymi i dźwięk budzika jest jak ukręcanie głów małym żółtym kurczaczkom. Staram się przewidywać ile snu potrzebuję i kładę się spać tak, aby bezstresowo obudzić się o wymaganej godzinie. Wyjątek stanowią tylko sytuacje "życia i śmierci".  No ale dziś moje ciało fizyczne zostało obudzone zanim astralne wróciło do doczesnej powłoki i jak zombie bez duszy otworzyło okno krzycząc pełne pogardy słowa:

- "Czemu mnie k*** budzisz o 7-mej?!?!"
- "Bo umówiliśmy się na bieganie?" - odpowiedział Dominik

czwartek, 8 października 2015

All The Pretty Little Horses

Hush-a-bye, don't you cry
Go to sleepy, little baby
When you wake, you shall have
All the pretty little horses


W środę 7 października 2015 roku o godzinie 13:15 przyszedł na świat mój syn. Kilka godzin wcześniej jeździłem między jednym a drugim służbowym spotkaniem po Trójmieście i na pełny regulator w samochodzie słuchałem The Final Cut - Pink Floyd śpiewając każde słowo razem z Rogerem Watersem. Najważniejsza płyta w moim życiu. Płyta o bezsensowności wojen na świecie. W latach 80-tych, kiedy gorący był spór o Falklandy, Waters muzycznie i tekstowo składał hołd swojemu ojcu, który zginął w jednej z bitew II WW. Myślałem wtedy, że to niezwykle fatalny splot okoliczności - mieć takiego syna jak Roger Waters - największy geniusz muzyczny drugiej połowy ubiegłego stulecia - i nigdy go nie poznać. 

Chwilę później trzymałem swojego syna na rękach. To moje trzecie dziecko. Emocje są dokładnie takie same jak za pierwszym i drugim razem. Nie ma rutyny w tym temacie. Za każdym razem, zarówno 8 i 5 lat temu trzymając na rękach moje cudowne córki, jak i wczoraj w głowie kłębiły się setki myśli, nie byłem w stanie ich wysłowić, ale wyrzucałem z siebie telepatycznie chmury energii. Na początku tradycyjna checklista. Palce są - po pięć na każdej kończynie. Nos jest, uszy są. Oczy się otwierają. Płacze, czyli oddycha, więc dobrze. Lekarza zapytałem krótkim "Wszystko OK?" - "OK" - odpowiedział. I wtedy wyleciała że mnie ta telepatyczna chmura energii: Bądź szczęśliwy! Po prostu bądź szczęśliwy! 

Dzisiaj udało mi się cudem wygenerować w planie dnia pomiędzy szkołą, zerówką, pracą i szpitalem godzinkę na bieganie. Płyta, którą ze sobą wziąłem wpadła w moje ręce bez chwili zastanowienia. Current 93 - All The Pretty Little Horses. W zeszłym roku spełniłem swoje marzenie i widziałem C93 na żywo w swoje urodziny (tego samego dnia kiedy biegłem parkrun w Bushy Parku). Jak biegać w taki dzień? Chyba jedynym sensownym rozwiązaniem jest fartlek. Czasem spokojnie w tempie 6 min/km a potem spontanicznie, nagle kilometr w tempie pod 4 min/km. Czas zleciał szybko, choć mógłbym tak biegać godzinami.

Witaj na świecie Ksawery!


Kołysanka dla Ciebie:

środa, 7 października 2015

Test słuchawek - Superlux HD 681


Superlux to firma z Tajwanu. W sumie to nic dziwnego, w końcu zdecydowana większość sprzętu elektronicznego jest produkowana na wschodzie. Tamtejsze firmy nawet jeżeli jeszcze nie są tak dobre jak te z europejskimi, amerykańskimi lub japońskimi korzeniami to z pewnością będą. A może już są?

Słuchawki Superluxa obserwowałem od jakiegoś czasu. Czytałem o nich w necie, choć jest to niebywale trudne. Mam na myśli wyłuskiwanie z ogromu internetu sensownych opinii i przykładanie im odpowiedniej wagi celem osiągnięcia pewnej średniej. A sensownych opinii nie ma. Wszystkie opinie, wszystkie wpisy na blogach mają konsystencję owsianki. Albo są totalnie nijakie i za wszelką cenę chcą zachować fałszywą obiektywność poprzez schlebianie. Albo są recenzjami popkulturowymi czyli kładą nacisk na zdjęcia i wygodę noszenia + banalny przedruk parametrów. Paradoksalnie im więcej na temat danego produktu się piszę - tym mniej o nim naprawdę wiemy.

niedziela, 4 października 2015

Fragmenty "Bursztynowego Szlaku", dwa jajka na boczku i "kac cukrowy" Dominika


Bursztynowy Szlak - oznaczony na żółto, to nasza rutynowa trasa, często wplatamy jej fragmenty w biegi po drugiej stronie obwodnicy. W całości biegnie od jeziora Otomińskiego przez pradawną kopalnię bursztynu do Raduni, a następnie wzdłuż rzeki w górę jej biegu do Kolbud, oraz powrót drugą stroną do Pruszczańskiej Faktorii. Całość to 36 km. Fajny dystans na niedzielne wybieganie, ale aby dotrzeć na start i jakoś wrócić z Pruszcza - robi się ponad 50 km. Za dużo - jeżeli obiecało się powrót do domu w okolicach 9:00 rano.

Plany na niedzielę zazwyczaj powstają w sobotę wieczorem. Są odruchowe i odważne. Mam na myśli odwagę w postaci budzika nastawionego na 6:00 rano. Gdybym miał wstać sam dla siebie - drzemka byłaby opcją. Kiedy wiem, że o 6:30 umówiłem się pod blokiem z Dominikiem - opcji takiej już nie ma.

Stasiu w pracy, leży na plaży na brzuchu i robi odwierty w piasku. Michał był na weselu, obietnice składał, ale obserwując face'a Ewy (małżonki Michała) i jej relację z postępów imprezy byłem raczej pewny, że w niedzielę wybiegniemy tylko we dwóch z Dominikiem. Nie każdy ma charakter zdolny do Kac Kwidzyn ;)

piątek, 2 października 2015

ŁUT 150 - Suma moich nadziei


Wczoraj pisałem o strachach związanych ze 150 kilometrowym biegiem Łemkowyna Ultra Trail. Dzisiaj o tym, dlaczego wierzę, że to się uda, choć statystyka przemawia raczej na niekorzyść, bo ze 150 osób rok temu bieg ukończyła ledwie połowa.

czwartek, 1 października 2015

ŁUT 150 - Suma moich strachów


Chcę sporządzić listę swoich strachów przed największym biegowym wyzwaniem jakie czeka mnie za trzy tygodnie. Strachów jest dużo, a ja cały czas zastanawiam się czy zasypać je piaskiem i jakoś to będzie, a może po prostu wyartykułować. Czy ten, który o nich pisze staje się przez to słabszy czy silniejszy?

Łemkowyna Ultra Trail. Najdłuższa trasa. 150 kilometrów Szlakiem Beskidzkim z Krynicy Górskiej do Komańczy. 5500 metrów w górę i podobnie w dół. Start o północy i dwie noce na szlaku. Sumując wszystkie parametry takie jak dystans, pora roku i pogoda, teren oraz relacje tych, którzy dobrnęli do mety rok temu - ten bieg jawi się jako najtrudniejszy bieg ultra w Polsce. A ja jestem tylko amatorem z drugiej części stawki.