Mój problem z U2 polega na tym, że na początku ostatniej dekady ubiegłego stulecia nie potrafiłem zaakceptować, że zespół, który był wcześniej symbolem chwytających za serce uduchowionych brzmień zaczął poszukiwać czegoś innego.
Uwielbiałem U2 z płyt
October,
War i
Joshua Tree. Natomiast
Achtung Baby było dla mnie pierwszym symptomem mojego własnego końca U2. Zespół zamiast rozwijać swój styl zaczął kombinować i rozglądać się na boki. Przez ostatni miesiąc dużo czytaliśmy o Davidzie Bowie - jego ponadczasowość polegała na tym, że on wyprzedzał mody, choć tak naprawdę idealnie się w nie wpasowywał i robił to dobrze. Miał odwagę zrzucać dobrze uszyte, sprawdzone kostiumy, które przynosiły mu sławę i pieniądze. Robił to bez oglądania się za plecy i bez większych sentymentów skakał w nieznane. Dzisiaj, z perspektywy 25 lat widzę, że to co robiło U2 nagrywając
Achtung Baby i zaraz potem
Zooropę było identycznym zagraniem. Porzucenie bez większych sentymentów uduchowionego stylu
The Joshua Tree i pójście w kierunku
Zooropy to była odważna ewolucja. Ale wtedy zupełnie jej nie doceniłem.
Kiedy w grudniu opisałem w kąciku biegowego melomana tę największą płytę U2 niespodziewanie zmierzyłem się z Michałem w ogniu wymiany zdań w komentarzach na FB.
"Lata
90 też były ważne, zaskakujące i dźwiękowo dobre. Okres "eksperymentu" z
dźwiękami wyszedł im, płyty Achtung Baby, Zooropa oraz PoP uważam za
genialne. Raczej zamknąłbym ich twórczość na How to Dismantle an Atomic
Bomb, którą słucham z przyjemnością."
"Widzisz,
a ja Pop i Zooropę słuchałem z ciekawością, ale wtedy U2 zaczęło tracić
to co miało wcześniej. Sam Bono mówił w czasach Joshua Tree, że U2
idzie zawsze pod prąd, kiedy wszyscy dookoła grają muzykę przesyconą
elektroniką, oni stawiają na gitary. I
stąd jest ich sukces. Pop i Zooropa to niestety płyty całkowicie
mainstreamowe. W tamtych czasach stali się dokładnie tym samym czym
Madonna, czyli chcieli udawać, że jest się ładniejszym, mądrzejszym i
nowocześniejszym od młodszych koleżanek. Dosięgnął ich kryzys wieku
średniego. Farba na włosy, kabriolet i wbijamy się na imprezę
studencką.... A mogli się starzeć z godnością, jak Bruce Springsteen
chociażby."
"Dla
mnie określenie, że U2 zaczęło tracić jest złym określeniem, bo tak
naprawdę U2 zaczęło tracić ostatnimi płytami, a Achtung, Zooropa czy Pop
były zupełnie innymi wydawnictwami, zainspirowane różnymi wydarzeniami
chociażby śmiercią Michaela Hutchence,
ale też zmieniającymi się trendami na świecie,według mnie zaryzykowali i
się udało. Pomimo bardzo rozbieżnych ocen i porównywania tych trzech
płyt do twórczości z lat poprzednich ten eksperyment się udał, nawet
dlatego, że możemy dziś podyskutować na portalu, którego "skromnym"
udziałowcem jest Bono. The
Boss, masz rację starzeje się godnie, ale o nowych, powiedzmy, że
nowych płytach mówi się:"ok, dobra, stary dobry Bruce", masz ochotę ją
kupić? Czy włączasz sobie Dancing in the dark, Nebraskę żeby uczcić nowy
album Springsteena?"
"Chciałbym
powiedzieć o nowych płytach U2 "dobre stare U2" ale czegoś takiego nie
ma. Najgorsze dla nich jest to, że przestali być charakterystyczni. I
nawet nie wiadomo jak miałoby dziś brzmieć to stare dobre U2. Po drugie
nowego Springsteena zawsze posłucham, a wydanie nowej płyty U2 uczczę co
najwyzej sięgnięciem po October lub War."
"O nowych płytach nie możesz tak powiedzieć, a jak już jak ktoś takiego
coś mówi to wychodzi z zasady BO TO U2 więc musi być dobre. Piszę tylko o
tym, że do płyty PoP U2 było naprawdę dobre, bo było tez
nieprzewidywalne, teraz to jest komercja, nawet na
koncertach Bono stracił swoją spontaniczność i powtarza te same teksty w
tej samej minucie. I co do dvd u2 najlepsze z nich to właśnie te z
samego początku czyli U2 Live at Red Rocks bo jest świeże i
nieprzesiąknięte elektroniką, ale nie powiem, że Zoo TV Tour i
wydawnictwo było nudne czy mainstreamowe, było inne też fajne i
zaskakujące i o to w tym wszystkim chodzi."
* * *
Post scriptum do powyższego dialogu mogę napisać psim językiem: hau hau hau. Dzięki Michał, że przekonałeś mnie abym po ponad 20 latach dał znów szansę Zooropie. Najpierw przez dwa tygodnie od momentu kiedy zgrałem sobie tę płytę na telefon słuchałem wszystkiego innego dookoła i kiedy już miałem przesłuchane dosłownie wszystko, któregoś pięknego dnia, w ostatnie Walentynki pobiegłem z Zooropą. Ponowne z nią zetknięcie było jak odkrywanie nigdy nieodkrytej płyty. Pamiętałem jedynie niewielkie fragmenty, pojedyncze nuty. Potrafiłbym zanucić tylko utwór tytułowy i Numb. I popłynąłem totalnie. To było jak spotkanie z dziewczyną, która w LO kompletnie niczym się nie wyróżniała i nie zwracałem na nią nic a nic uwagi, ale po 20 latach okazało się, że jest piękną kobietą i nie pozostaje mi nic innego jak żałować, że nigdy wcześniej do niej nie zagadałem na poważnie.
Michał, wiem, że miałem odszczekać moje złe słowa o U2 z lat 90-tych od razu w Walentynki, ale myślę, że teraz też Ci jest miło :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz