Roztrenowanie wchodzi w krew

 
Biegam od 3,5 roku i praktycznie poza tygodniami, kiedy byłem chory nie miałem klasycznego okresu roztrenowania. Zdarzały się tygodnie, kiedy odpuszczałem ciału, ale nigdy głowie. Wyznawałem zasadę klasycznego świeżaka, że na roztrenowanie przyjdzie czas na starość. W efekcie mniej więcej raz na pół roku przychodziły takie stany ducha, że bieganie nie sprawiało frajdy a do przodu ciągnęła mnie bardziej muzyka, chłopaki z TCU czy wyrzuty sumienia. Z zazdrością obserwowałem jak rok temu Michał na miesiąc przestał biegać. Potrafił to zrobić i wrócić z taką siłą, że całą wiosnę, lato i pół jesieni dosłownie fruwał. Ja nie potrafiłem...bo na roztrenowanie miał przyjść czas na starość...

Stan, w którym jestem to nie klasyczne roztrenowanie. Takie zaplanowane, wpisane do dzienniczka aktywności. Moje roztrenowanie jest spontaniczne, ale realizuję je całkowicie bez wyrzutów sumienia. Nałożyło się na nie kilka stanów:

• Niespełna trzy tygodnie temu ukończyłem swój dotychczasowy bieg życia: ŁUT 150. Fizycznie byłem w stanie rozpocząć treningi po czterech dniach. Jedynym urazem, który mnie dotknął to lekko odmrożony duży palec u nogi. Do dzisiaj powoli wraca mi czucie, ale nie byłby on blokerem do biegania.
• Na początku października przyszedł na świat mój syn. Wyjazd na Łemkowynę stanął przez chwilę pod znakiem zapytania, bo nie wszystko potoczyło się idealnie. Wszyscy w domu, czyli w piątkę, jesteśmy dopiero od tygodnia. Wcześniej starałem się najuczciwiej jak mogłem zajmować córkami - kiedy żona z synem byli w szpitalu, a teraz po prostu celebrujemy każdą wspólną godzinę bycia razem. Może dla tych, którzy wyznają bieganie jak religię zabrzmi to jak bluźnierstwo - ale po prostu szkoda było mi czasu na bieganie w tych dniach. 

Roztrenowanie pasuje więc idealnie do mojego stanu. Jestem sprawny fizycznie. Mentalnie fruwam bo posiadanie trójki dzieci jest stanem, który uruchamia atawistyczne pokłady spełnienia (każdy gatunek aby przetrwać, musi pozostawiać minimum trójkę potomstwa, inaczej zginie).  Ale nie mam w dzienniczku wpisanego dnia, kiedy wyruszę na biegowe ścieżki, może to będzie jutro, może za dwa dni...

Trochę żal mi muzyki, której słucham kiedy nie biegam. Żal, bo z założenia jej nie opisuje. Gdybym pisał o wszystkim czego słucham, blog wyglądałby jak http://vegenerat-biegowy.blogspot.com/ tyle, że zamiast wegańskich dań opisywałbym artrockowe płyty. W ostatni weekend zrobiłem sobie winylowy wieczór z synem na rękach. Zaczęliśmy od Marillion i Misplaced Childhood, potem wrzuciliśmy na talerz najlepszą płytę na świecie, czyli The Final Cut - Pink Floyd. Ksawery zasnął przy Nursery Cryme - Genesis a ja już samotnie dokończyłem wieczór przy H to He Who Am the Only One - Van Der Graaf Generator.

Natomiast w samochodzie słucham od kilku dni wyłącznie Milesa Davisa. Na jazzie znam się mniej więcej tak samo jak Warszawski Biegacz na biegach ultra. Czyli gdzieś coś tam liznąłem, kolega mówił, że fajne, więc się wypowiem. Sketches of Spain mam na winylu i naprawdę potrafię w bezruchu wysłuchać całości z pełnym namaszczeniem, ale już Kind of Blue mnie zwyczajnie nudzi...

Rok temu znalazłem na moim osiedlowym śmietniku kilka płyt. Po prostu wynosząc śmieci z domu zauważyłem, że ktoś z sąsiadów pozbył się w ten brutalny sposób swoich płyt. A płyty, jak pieniądze - nie śmierdzą - wziąłem więc ze śmietnika m.in kilka opuszczonych Milesów Davisów i schowałem w samochodzie. Odkryłem je kilka dni temu i zacząłem słuchać jedną po drugiej by w końcu zatrzymać się na On The Corner. Płyta, która ma w sobie coś z totalnie połamanego jazz-electro-soulu. Jestem zauroczony i słucham jej na okrągło kiedy tylko przekręcę kluczyk w stacyjce.

"Fajna muzyczka" - skwitowała moja starsza córka kiedy odbierając ją ze szkoły w samochodzie odpalił się Miles.

Chyba czas zacząć biegać, a nie dzieci męczyć jazzem ;)